माछी जालैमा जेलिएको एउटा जिन्दगी
बेत्रावती\नुवाकोट र रसुवा जिलको सिमास्थल बेत्रावतीका मानबहादुर गुरुङ तीन दशकदेखि माछा मार्ने जालसँगै खेल्दै आएका छन् । बेत्रावतीको पुलमाथी एउटा लिखुरे फलाममा लेखिएको छ– रसुवा जिल्लामा हार्दिक स्वागत छ तर कतै लेखिएको छैन पुलमुनी एउटा जालहारी जिन्दगी छ भनेर । रसुवा छिर्ने ठाउँमा बेत्रावतीमा तपाईलाई स्वागत छ भनेर लेखिएको छ, पारी नुवाकोट वारी रसुवा । त्यही जिल्लाको प्रवेशद्धारमा छ एउटा छाप्रो ।
‘जिन्दगीको के भर छ र’ भन्ने गीत जस्तै लाग्छ उनलाई आफ्नै जीन्दगी आजभोलि । फलाखु र त्रिशुली नदीका किनारमा आफ्नो जीवनधान्न माछा मार्ने बहानामा नदीको छालसंग पौठेजोरी खेलेका अनगिन्ती स्मृतीले उनी आफैलाई कल्पनाको संसारमा पु¥याउने गर्छ अचेल । खोलाका चिप्ला ढुङ्गाहरू पानी चिप्लीएसरी उनको सुकुम्बासी जिन्दगी बितेको तीन दशक पुगेछ थाहै नपाई । ‘हिजो जस्तो लाग्छ पुल मुनी बसेको, अनुहारमा एक झप्को मुस्कान ल्याएर मानबहादुर भन्छन्– तीन दशक आँखै अगाडी चिप्लीएर गईसकेछ ।’ उनलाई लाग्न थालेको छ मान्छेको जीन्दगी पनि जालजस्तै जेलिएको छ । जेलिएपछि कतैबाट पनि निस्कन र उम्कने बाटो नभएजस्तो लाग्छ उनलाई ।
मजदुरी र माछा गुरुङको जिन्दगीको पर्याय हुन् । यसैबाट चारजनाको परिवार पाल्ने मेसो जुटाइरहेका उनले दुई छोराछोरीको लालनपालन र शिक्षादीक्षा समेत थेगेका छन् ।
उनका दुई छोराछोरीमध्ये छोरा आशिषले केही बर्ष अघि मात्रै रसुवा जिल्लाको लहरेपौवास्थित नीलकण्ठ उच्च माविबाट प्रबेशिका परीक्षा उत्तिर्ण गरेका थिए । सुकुम्बासीको छोरो बिद्यालयकै प्रथम भए पछि उनको खुसीको सिमा रहने । जिन्दगीमा त्यती धेरै खुसी नभएका मानबहादुर छोराको सफलताले उनलाई निकै खुसी तुल्यायो । ‘म मेरो जिन्दगीमा त्यति धेरै खुसी कहिल्यै भएको थिइन’ मानबहादुरले भने ।
आर्थिक अबस्था कमजोर भएका गुरुङ छोरालाई कलेजमा भर्ना गर्न नसक्दाको क्षणमा दुखि भएका रहेछन् । छोराका भर्ना गराउन नपाउदाँ उनका चार रात अनिदो बिते । हाल छोराले छात्रबृतीमा पढ्न पाएकोमा उनी खुसी छन् । ‘बिजयकुमार नाउँको पत्रकार आएका थिए उनैलै म पढाउँछु भनेर लगे, गुरुङले भने– मेरो छोराले इञ्जिनिरिङ्ग पढ्दै छ ।’ राम्रा घर बनाउन नसकेका उनले छोरालाई इञ्जिनियर बनाएर एउटा राम्रो घर बनाउने धोको छ । सानो झुप्रोमा हिउदँमा मात्रै बस्ने गरेका उनले बर्षायाम लाग्ने बित्तीकै बजारमा कोठा खोज्न जाने गरेका छन् ।
बेत्रावती\नुवाकोट र रसुवा जिलको सिमास्थल बेत्रावतीका मानबहादुर गुरुङ तीन दशकदेखि माछा मार्ने जालसँगै खेल्दै आएका छन् । बेत्रावतीको पुलमाथी एउटा लिखुरे फलाममा लेखिएको छ– रसुवा जिल्लामा हार्दिक स्वागत छ तर कतै लेखिएको छैन पुलमुनी एउटा जालहारी जिन्दगी छ भनेर । रसुवा छिर्ने ठाउँमा बेत्रावतीमा तपाईलाई स्वागत छ भनेर लेखिएको छ, पारी नुवाकोट वारी रसुवा । त्यही जिल्लाको प्रवेशद्धारमा छ एउटा छाप्रो ।
‘जिन्दगीको के भर छ र’ भन्ने गीत जस्तै लाग्छ उनलाई आफ्नै जीन्दगी आजभोलि । फलाखु र त्रिशुली नदीका किनारमा आफ्नो जीवनधान्न माछा मार्ने बहानामा नदीको छालसंग पौठेजोरी खेलेका अनगिन्ती स्मृतीले उनी आफैलाई कल्पनाको संसारमा पु¥याउने गर्छ अचेल । खोलाका चिप्ला ढुङ्गाहरू पानी चिप्लीएसरी उनको सुकुम्बासी जिन्दगी बितेको तीन दशक पुगेछ थाहै नपाई । ‘हिजो जस्तो लाग्छ पुल मुनी बसेको, अनुहारमा एक झप्को मुस्कान ल्याएर मानबहादुर भन्छन्– तीन दशक आँखै अगाडी चिप्लीएर गईसकेछ ।’ उनलाई लाग्न थालेको छ मान्छेको जीन्दगी पनि जालजस्तै जेलिएको छ । जेलिएपछि कतैबाट पनि निस्कन र उम्कने बाटो नभएजस्तो लाग्छ उनलाई ।
मजदुरी र माछा गुरुङको जिन्दगीको पर्याय हुन् । यसैबाट चारजनाको परिवार पाल्ने मेसो जुटाइरहेका उनले दुई छोराछोरीको लालनपालन र शिक्षादीक्षा समेत थेगेका छन् ।
उनका दुई छोराछोरीमध्ये छोरा आशिषले केही बर्ष अघि मात्रै रसुवा जिल्लाको लहरेपौवास्थित नीलकण्ठ उच्च माविबाट प्रबेशिका परीक्षा उत्तिर्ण गरेका थिए । सुकुम्बासीको छोरो बिद्यालयकै प्रथम भए पछि उनको खुसीको सिमा रहने । जिन्दगीमा त्यती धेरै खुसी नभएका मानबहादुर छोराको सफलताले उनलाई निकै खुसी तुल्यायो । ‘म मेरो जिन्दगीमा त्यति धेरै खुसी कहिल्यै भएको थिइन’ मानबहादुरले भने ।
आर्थिक अबस्था कमजोर भएका गुरुङ छोरालाई कलेजमा भर्ना गर्न नसक्दाको क्षणमा दुखि भएका रहेछन् । छोराका भर्ना गराउन नपाउदाँ उनका चार रात अनिदो बिते । हाल छोराले छात्रबृतीमा पढ्न पाएकोमा उनी खुसी छन् । ‘बिजयकुमार नाउँको पत्रकार आएका थिए उनैलै म पढाउँछु भनेर लगे, गुरुङले भने– मेरो छोराले इञ्जिनिरिङ्ग पढ्दै छ ।’ राम्रा घर बनाउन नसकेका उनले छोरालाई इञ्जिनियर बनाएर एउटा राम्रो घर बनाउने धोको छ । सानो झुप्रोमा हिउदँमा मात्रै बस्ने गरेका उनले बर्षायाम लाग्ने बित्तीकै बजारमा कोठा खोज्न जाने गरेका छन् ।
No comments:
Post a Comment